திருக்குறள் அறுசொல் உரை – 104. உழவு : வெ. அரங்கராசன்

திருக்குறள் அறுசொல் உரை
02. பொருள் பால்
13. குடி இயல்
அதிகாரம் 104. உழவு

உலகையே வாழ்விக்கும், உயிர்த்தொழில்

உழவின் உயர்வு, இன்றியமையாமை.

உழந்தும் உழவே தலை.

உலகமே உழவின்பின்; துயர்தரினும்,

தலைத்தொழில் உழவையே செய்.

எழுவாரை எல்லாம் பொறுத்து.

எல்லாரையும் தாங்கும் உழவர்;

உலகத்தேர்க்கு அச்சுஆணி ஆவர்.

தொழு(து)உண்டு பின்செல் பவர்.

உழவரே வாழ்பவர்; மற்றவர்,

உழவரை வணங்கி வாழ்பவர்.

அல(கு)உடை நீழ லவர்.

நெல்லின் நிழல்கீழ் வாழ்உழவர்,

பல்நாடுகளைத் தம்நிழல்கீழ்க் காண்பர்.

கைசெய்(து),ஊண் மாலை யவர்.

உழுது உண்பார், பிச்சைஎடார்;

வருவார்க்கு ஒளிக்காது தருவார்.

விட்டேம்”என் பார்க்கும் நிலை.

உழவர் கைவிட்டால், “துறந்துவிட்டோம்”

என்பார்க்கும், வாழ்நிலை இல்லை.

வேண்டாது சாலப் படும்.

பலப்புழுதி கால்பங்காக் காய்ந்தால்,

உரம்இல்லாமல் அந்நிலம் விளையும்.

நீரினும் நன்(று),அதன் காப்பு.

உழவு, உரம், களைஎடுப்பு, நீர்பாய்ச்சல்,

காத்தல், மிகவும் தேவை.

இல்லாளின் ஊடி விடும்.

கவனிக்காத நிலமும், கவனிக்காத

மனைவிபோல் வாடும்; ஊடும்.

நிலம்என்னும் நல்லாள் நகும்.

“ஏழையேன்” என்னும், சோம்பேறியைப்

பார்த்து நிலமகள் சிரிப்பாள்.

–பேரா.வெ.அரங்கராசன்