நீயே என்  தாயே..!! ஈரைந்து திங்களே.. தாயெம்மைச் சுமந்தாள்... மூவைந்து ஆண்டுகள் என்னைச் சுமந்த அன்னை மண்ணே.. என்னைத் தொலைத்தாயோடி? வெயிலோடும் வரப்போடும் விளையாட மடி தந்த அழகிய தாயவளை நெக்குருகும் நினைவுகளில் நானின்று சுமக்கின்றேன்.. நானென்ன உன் தாயா? பொழுதெல்லாம் பொங்கும் உணர்வு ஊற்றுகளில் உருக்குலைந்து போகாமல்.. போற்றியிங்கு பாடுகின்றேன்.. சுழன்று வீசிய காலச் சுழலில் அகதியென உலக மூலைகளில் திக்கொன்றாய்.. தூக்கி வீசப்பட்ட தூசுகளாக நாம்... காலச் சதியில் சிதறிய முத்துகளாய்.. உறவுகள் நாம் பிரிந்தோம்.. எங்கெங்கோ தொலைந்தோம்.. முகமிழந்து போன என் சந்ததிகள்.. உலகச் சந்திகளில் திக்கொழிந்து திசை மறந்து உறவிழந்து போனாலும்.. உணர்விழந்து போனதில்லையடி... உன் முகம் மறந்து போகவில்லை... விரட்டிய பகைக்கஞ்சி தூர தேசம் ஓடி வந்த என்னைத் தொலைத்த என் அன்னை மண்ணே.. .. தொலைந்து போகும் எம் காலங்களில் தொலையாத நினைவுகளுள் நீயே நிமிர்ந்து நிற்கின்றாய்... தொலை தூரம் சென்றாலும்.. தொலைந்து போகா சிந்தனைகளைச் சேர்த்தெடுத்து பொழுதெல்லாம் நினைப்பு உருக்கி விடுதலைக்காய் மூச்செறிக்க நீயே என்னை இயக்குகின்றாய்... உணர்வள்ளி வார்க்க வைக்கும் வல்லமை தருபவளாய் நீயே என் தாயே..!! நீயிருக்கும் திசை முகமே என் நினைப்புகளும் முகம் பார்க்கும்.. புழுதி மண் புரண்டு மண்வாசம் காணும் நாள்.. என் இறுதித் துளி வாழ்விலேனும் வரமாகி வருமா? வராமலே போகுமா? அறியேன்.. ஏக்கங்களை எமக்குத் தந்து தூக்கங்களைப் பறிக்கின்றாய்... துக்கத்தைத் தந்து ஊக்கத்தை உந்துகின்றாய்.. பச்சை வயல் பரப்பி.. பசுமையில் தாலாட்டிய தாய் மண்ணே.. இச்சையோடு அழைக்கின்றேன்.. கனவிலேனும் மடி தாடி.. என்றுனை மீண்டும்.. காண்பேன்.. ?? முத்தமிட்டு முத்தமிட்டு முப்பொழுதும்... மகிழ்ந்து குலவி மூச்சின் ...

மதுரைப் பாவலர் மா.கந்தையா அவர்கள் தமது மாரடைப்பில் நலந்தேறியபின் தமது மக்களுக்க்கு எழுதிய கவிதை மடல் தமிழ் உணர்வும் ஊற்றமும் பெரியாரிய உறைப்பும் மிக்க அப் பாவலர் தமிழ்த்தாய் அருளால் நலமோங்க வாழ வாழ்த்துகிறோம். - முனைவர் மறைமலை இலக்குவனார்     கண்டீரா  ஓர்  இறும்பூதை ! திருப்பாற்   கடலில்   திருஅமுதம்  எடுக்க ஒருபுறம் தேவர்கள் மறுபுறம் அசுரர்கள் மேருமலையை மத்தாக குறும்பாம்பாம் வாசுகியை பெரும்கயிறாகக் கொண்டு  பெருங்கடலைக் கடைந்தனராம் ...